Dagen lang domineerde ze dag en nacht m’n gedachten, voordat ik haar na acht dagen eindelijk weer zag. We dwaalden samen door de straten van Haarlem, zonder doel, maar met elkaar.

Ze rende voorbij met een uitstraling van heb ik jou daar. Ik raak wel vaker afgeleid door vrouwelijk passerend schoon, maar zelden voor zo’n lange tijd. Ze leek vastberaden, alsof ze onderweg was naar iets belangrijks.

Jarenlang verlangde ik naar een hond als huisdier. Mijn moeder, een uitgesproken kattenliefhebber, zag daar echter weinig heil in. Ze dacht dat haar vier Perzische poezen niet in harmonie zouden kunnen leven met Paco, de Siberische husky uit mijn kinderdromen.

Zelden waren de zenuwen mij zo de baas als nu. Trillende handen, knikkende knieën en een droge keel voeren de boventoon. Een mengelmoesje van wanhoop, paniek en onzekerheid met een vleugje doodsangst.

Peter staat in de rij bij de kassa van de Albert Heijn. De kassamedewerkster groet hem op precies dezelfde wijze als voorgaande klanten met een monotone en oogcontactloze ‘‘Goedemiddag’’.

Een eerste werkdag is altijd spannend. Maar de eerste dag voor een nieuwe klas, met leerlingen die je grenzen gaan testen, is ronduit angstaanjagend.

Daar sta ik dan, voor het altaar, in mijn net iets te smalle jacquet. Hoe ben ik hier beland? Ze is de vrouw van m'n dromen en de liefde van m'n leven, maar trouwen is iets wat ik van jongs af aan al heb verafschuwd.

Aan de rand van het bed sta ik met tegenzin te wachten op dat wat komen gaat. Zwoel bedoeld maar met averechts effect, trekt ze op langzame wijze haar tijgerprint jurkje uit.

Het was een vrijdagavond als vele anderen. De afgelopen werkweek had al mijn energie opgeslurpt en door een gebrek aan vrienden en levenslust besloot ik om de avond met mijn doodsaaie vrouw op de bank door te brengen. Wederom.

Er lijkt geen eind te komen aan de groene vlaktes vol grazende koeien, paarden en schapen. Met een depressieve blik à la Maarten van Rossum, accepteer ik mijn lot. Gelukkig voor de laatste keer. Deze week althans.