Er lijkt geen eind te komen aan de groene vlaktes vol grazende koeien en gladgeschoren schapen. Met een depressieve blik à la Maarten van Rossum met idem pruillip, accepteer ik mijn lot. Gelukkig voor de laatste keer. Deze week althans. Mijn herenfiets is ook niet meer wat het geweest is, wat de situatie van 'redelijk kut' degradeert naar 'behoorlijk klote'. De eerste van mijn in totaal zes versnellingen tellende fiets is tevens de enige nog werkende, waardoor ik zeker vier keer per seconde met mijn voeten op de trappers het klokje rond ga, zonder echt vaart te maken.

Eenmaal aangekomen, zeiknat van het zweet en uitgekotst door het leven in zijn algemeenheid, is koffie mijn enige vriend op deze werkdag des onheils. Al is de koffie die uit een Senseo-machine komt nauwelijks een vriend te noemen. Als Starbucks de koffie equivalent van je beste maat is, is een Senseo bakkie de vriend die niet op komt dagen op de dag dat je gaat verhuizen. Als ik tot overmaat van ramp ook nog vergeet om een nieuwe koffiepad te gebruiken en vervolgens iets wat veel weg heeft van slootwater naar binnen werk, besef ik dat een goed humeur zich op z'n vroegst morgen pas weer laat zien. Vandaag is en blijft het donker in mijn kop en een ieder die mij ook maar een strobreed in de weg ligt, zal daar spoedig spijt van krijgen. De inwendige grootspraak is echter van korte duur, als mijn baas mij opzadelt met een kutklus en ik gehoorzaam knik. 'Fok jou Pieter' mompel ik zachtjes, net buiten het gehoorbereik van de desbetreffende klootzak.

Ongemeend vriendelijk doch dringend wordt met de nodige gebiedende wijsheid duidelijk gemaakt dat ik het magazijn moet opruimen. Ondanks dat dit een vrij denigrerend verzoek is, voor iemand met mijn staat van dienst, is het even verwijderd zijn van de inspiratieloze werkvloer inclusief saaie collega’s een verfrissend begin van de dag. Een ontsnapping aan de constante, altijd aanhoudende en nooit te nimmer weggaande ongemakkelijkheid tussen mij en Pieter. Al is die ongemakkelijkheid schuine streep pure haat vanuit Pieter meer dan begrijpelijk. Ik zou het ook niet leuk vinden als mijn vrouw door iemand anders genaaid zou worden. Vooral niet door mezelf, als ik mezelf niet zou zijn, zeg maar. Vorige maand was zijn vrouw aanwezig op een werkborrel hier op kantoor. Pieter ging naar huis, Annelies bleef nog en van het een kwam het ander, betreffende schaamteloos harde seks, nota bene op het bureau van Pieter. Ik zeg wel nota bene, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat de keuze voor juist zijn bureau compleet willekeurig was. Dat er vervolgens diezelfde avond op kantoor een laptop wordt gestolen en om die reden alle beveiligingscamera’s worden geraadpleegd, met op beeld geen heterdaad maar een hete daad, is een onfortuinlijk toeval. Of een kwestie van karma. Ik ben er niet trots op, en als je de reet van Annelies zou zien, zou je dat niet geheel onbegrijpelijk vinden, maar zulke dingen gebeuren.

Dat ik vervolgens mijn baan mocht houden is óf enorm grootmoedig van Pieter óf zeer sadistisch. Ik ga uit van het laatste, aangezien ik sinds de per ongeluk opgenomen seks-tape met zijn vrouw, enkel en alleen maar kutklusjes heb mogen opknappen. Dat ik vervolgens mijn lot accepteer als zwaar overbetaalde en overgekwalificeerde klusjesman, is te wijten aan mijn eigen levensmoeheid. Het leven is een onuitputtelijke uitputtende put vol prut. En niets meer. Maar nu is het eindelijk weekend. Yes. Lekker dansen. Doei.